fot. arch.

Daria Maik ma za sobą udany początek sezonu, ale to jeszcze nie jest kres jej ambicji. W dodatku od niedawna reprezentuje barwy nakielskiego klubu. Jak sama zainteresowana ocenia swoje występy, przyszłość i otoczkę związaną z lokalnymi biegami?

Rozmawiam już z Tobą jako zawodniczką LUKS-u Start Nakło. Co skłoniło Cię do przejścia z Zawiszy?

- Mój trener, Marcin Jankowski, szkolił mnie od początku. Jako jego zawodniczka postanowiłam go nie opuszczać i zostałam pod jego skrzydłami. Dla mnie było oczywiste, że jeśli on zmienia klub, to ja z nim. Tym bardziej, że poznałam już tamtejszych trenerów i są oni całkiem inaczej nastawieni do zawodnika niż trener Jankowski. Dla Nich liczą się tylko wyniki, osiągnięcia, chodzi tylko o to, abyś jak najwięcej medali zdobywał, nawet kosztem późniejszych kontuzji czy wczesnego wypalenia, a nie sztuką jest zrobić taki wynik, którego przez kolejne kilka lat nie możesz poprawić. Ja cały czas się rozwijam i oto właśnie chodzi. Zadecydowały też trochę kwestie logistyczne. Nie chciałam dojeżdżać do Bydgoszczy. Szkołę mam tutaj i ciężko byłoby to pogodzić.

Myślisz, że to dobry krok w kierunku rozwoju? Jakie możliwości miałaś tam, a jakie są tu?

- W treningach nic się nie zmieni. Do Bydgoszczy jeździłam raz w tygodniu, jednak nie zawsze tak było. Zdarzał się miesiąc, że byłam tam co tydzień, a zdarzało się, że nie jechałam w ogóle. Tak naprawdę trenowałam tutaj cały czas.

„[…] liczy się ciężka praca.”

Tam miałaś do dyspozycji tartan. Trening na tej nawierzchni pomagają w osiąganiu lepszych wyników?

- Można się teraz kłócić, jaki to ma wpływ na zawodnik. Powiem Ci, że może nawet dla wygody jest łatwiej, ale liczy się ciężka praca. Bardziej w nogi wchodzi trening w gorszych warunkach. Mamy 120 metrową bieżnię przy szkole nr 3, dlatego jestem obyta z tą nawierzchnią, jednak ciężko biega się jakieś dłuższe odcinki, mając do dyspozycji 5 torów. Trzeba zawracać, co jest dużym utrudnieniem, ponieważ po każdym łuku traci się prędkość i żeby nie stracić tępa cały czas trzeba kontrolować rytm. W ten sposób z zwykłego zakresu robi się coś w rodzaju treningu interwałowego. W momencie startu na tartanie możemy mówić wtedy o handicapie.

Rozumiem, że Twoja przygoda z bieganiem zaczęła się tutaj, w naszym powiecie?

- Tak, pojechałam na zawody im. Klemensa Biniakowskiego w trzeciej klasie podstawówki. Nauczycielka zaczęła nas desygnować do różnych startów, a trener Jankowski mnie odnalazł na czwartkach lekkoatletycznych. Na treningi zdecydował się dopiero w gimnazjum. Generalnie biegałam sama dla siebie. Wiedziałam, że chce to robić, spodobało mi się.

W Mroczy brakuje klubu lekkoatletycznego. Myślisz, że gdyby takowy powstał, mielibyśmy więcej talentów z Twojego rodzimego miasta?

- Myślę, że tak. W Mroczy jest dużo osób, które chętnie biegają i widać je na zawodach powiatowych. Byłoby super, gdyby taki klub powstał. Mrocza mogłaby wybić się w innej dyscyplinie niż ciężary. Nie wiem jednak, kto mógłby się tym zająć.

„[…] traktuję to jako przyjemność.”

Kurczowo trzymasz się założeń treningowych, czy biegasz także we własnym zakresie?

- Treningi jak są ustalone i są ciężkie. Zazwyczaj nie mam po nich siły na dodatkowe, własne. Jak mam jakiś indywidualny plan, to ustalam go z trenerem. Głównie dzieje się tak, gdy zauważam jakieś niedociągnięcia. Mam ustalone choćby wybieganie, jest to 8 kilometrów i traktuję to jako przyjemność. Jestem przyzwyczajona do biegania samemu. Czasami ktoś mi dotrzyma towarzystwa, ale pod tym względem raczej jestem indywidualistką. Zatem samemu nie ma sensu wychodzić poza ten zakres.

„Jak ktoś zadzwoni przed zawodami i powie kilka miłych słów, to jest dodatkowa motywacja.”

Biegi to indywidualna dyscyplina, jednak w sporcie ważna jest atmosfera w drużynie. W biegach ma to swoje zastosowanie?

- Ma to jakiś wpływ. Jeśli trener ma dobre nastawienie do swoich podopiecznych, to traktujesz trening jako przyjemność. Chodzisz, wiesz, że lubisz to robić, a na zawodach czujesz wsparcie. Jeśli chodzi o kolegów i koleżanki również jestem zdania, że ich wsparcie jest bardzo cenne. Jak ktoś zadzwoni przed zawodami i powie kilka miłych słów, to jest dodatkowa motywacja.

Startujesz w wielu lokalnych biegach. Jak traktujesz takie imprezy?

- Bardzo lubię zawody pokroju Biniakowskiego. O tym mówisz?

Dokładnie…

- Lubię je, ponieważ mam szansę pokazać się w powiecie. Traktuję je jako trening, ale również przyjemność. Nie jest to straszny wysiłek, ale po prostu tak jak mówiłam – przyjemność.

A gdybyś miała ocenić ich organizację i zainteresowanie nimi? Ostatni bieg papieski pokazał, że kolokwialnie mówiąc, szału nie ma…

- Nie wiem czemu tak jest, czemu ludzie nie chcą biegać. Teraz w Bydgoszczy jest cykl „Z Biegiem Natury”, w którym biorę udział. Można spotkać starsze osoby, więc ja po prostu nie rozumiem, czy chodzi o promocję, nagrody, nie wiem…

Biegasz w różnych miejscach na różnych dystansach. Jakie warunki najbardziej Ci odpowiadają?

- Mój ulubiony dystans to 1500 metrów, chociaż ostatnio się nie popisałam na Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży w Łodzi. Przegrałam ze stresem. Lubię ten dystans, ponieważ 1000 metrów to dla mnie za mało. Wygodniej biega mi się 1500 metrów. Cenię sobie przełaje. Jestem niska, co jest ważne przy podbiegach. Ogólnie jeśli chodzi o przełaje, to preferuję już dłuższe dystanse. Na hali z kolei są to 2 kilometry.

Wspomniałaś o stresie. Jak on na Ciebie działa?

- To był właśnie pierwszy raz, kiedy mnie tak opanował. Wiadomo, jest to naturalne, ale zawsze działał na mnie pozytywnie. W Łodzi mnie pochłonął i nie wiedziałam, co się ze mną dzieje. Trener nawet powiedział, że to nie ta sama Daria.

„Wiedziałam, że mnie stać, że mogę zaistnieć”

Zdarza się nawet najlepszym. Cofnijmy się o parę miesięcy. Srebro na Halowych Mistrzostwach Polski, jeden z pierwszych medali w tym roku. Jak wrażenia?

- Rok temu było osiągnięcie o wiele większe, bo wskoczyłam na podium pierwszy raz. Teraz jadąc do Spały musiałam bronić medalu, ale też przygotowanie było lepsze. Wiedziałam, że mnie stać, że mogę zaistnieć. Cieszyłam się bardzo, nawet chyba bardziej niż rok temu. Czułam się silniejsza. Uświadomiłam się w tym, że potrafię. Przełamałam się psychicznie i teraz wiem, że za każdym kolejnym razem będzie łatwiej. Obiło mi się nawet o uszy, że miałam popularnego fuksa. Teraz chyba udowodniłam, że to nie był przypadek.

Czyli wychodząc do biegu myślisz „biegnę swoje”, tak?

- Zależy to od nastawienia. Jeśli biegniemy na miejsca, to trzeba się trzymać i kontrolować bieg. Gdy zależy nam na czasie, to trzeba iść swoim tempem i nie oglądać się. Lubię biegi szybkie. Nie mam prędkości, a wytrzymałość. Nawet jeśli rywalki były szybsze, to w końcowym rozrachunku udało mi się zdobyć to srebro.

„Jak ukończyłam bieg w Spale, czułam się świeża.”

Rok temu 6:54, teraz 6:37. Kwestia postępu jaki uczyniłaś, czy forma dnia? Tempo biegu w Spale było mocne, niespełna 3:18min/km. Zadowala Cię ten wynik?

- Właśnie ta porażka z Łodzi wpłynęła na mnie tak, że nie mogłam odpuszczać na treningach. Różnica jest zauważalna. Poprawiłam się o 20 sekund w skali roku, więc raczej postęp. Jak ukończyłam bieg w Spale, czułam się świeża. Nie wiem, czy wynikało to z przypływu radości, czy miałam jeszcze tyle sił. Stać mnie na jeszcze szybsze biegi.

Jaki był Twój cel na te zawody? Była szansa na złoto? Przegrałaś o 8 sekund. Z czego wynikła ta przewaga?

- Tak jak już mówiłam, przyjechałam do Spały bronić medalu. Podczas biegu jest moment kryzysowy i trzeba się przełamać. Te 8 sekund to właśnie był ten, moment, gdzie poczułam zmęczenie. Na 1200 metrze spojrzałam na zegar i zwyciężczyni odskoczyła. Potem finiszowała i nie było już szans.

Wiążesz z bieganiem jakieś przyszłościowe plany? Na tle kraju prezentujesz się dobrze.

- Traktuję to teraz bardziej hobbistycznie. Robię to dość długo i wiem, że ewentualna rezygnacja byłaby bolesna. Nie zastanawiałam się nad przyszłością. Jak życie pozwoli i będę widziała, że wyniki są realne, żeby zaistnieć, to chciałabym dalej biegać.

„[…] mam nadzieję, że kiedyś kadra się odezwie […]”

Miałaś okazję do startu w zawodach międzynarodowych?

- W październiku miałam przyjemność pobiec we Francji w biegu ulicznym na 10 kilometrów, ale mam nadzieję, że kiedyś kadra się odezwie i będę mogła startować w imprezach rangi mistrzostw świata czy Europy.

Jest coś takiego, co chciałabyś zmienić, co pomogłoby Ci w osiąganiu lepszych wyników?

- Ja uważam, że jeżeli coś się osiągnie, to jest coś takiego, co Cię motywuje. Jak już masz brąz i srebro, to chcesz także to złoto. Osiąganie lepszych wyników jest zawsze do zrealizowania.

Chyba, że już masz złoto Igrzysk Olimpijskich.

- Zawsze można zdobyć drugie (śmiech).

„[…] nie zapominam skąd jestem.”

Na łamach naszego portalu pojawiły się komentarze mówiące, że „zapominasz skąd jesteś”. Jak ty traktujesz takie zarzuty?

- Z jednej strony było mi przykro, ale ja nie zapominam skąd jestem. Mrocza nie ma warunków, żebym mogła trenować. Tutaj w Nakle jest klub i mam łatwiej. Osoby patrzące z zewnątrz interpretują to inaczej. Byliśmy w Zawiszy, ponieważ wtedy w Nakle nie było klubu. Musieliśmy jakoś sobie radzić i podpiąć pod Bydgoszcz. Mam stadion w Mroczy, niektóre treningi odbywam właśnie tam.

W takim razie trenuj jak najwięcej, a ja Ci życzę tych złotych medali i telefonu od kadry. Mam nadzieję, że Adrian nie jest ostatnim medalistą IO z Mroczy.

- Dzięki. Fajnie byłoby kiedyś móc reprezentować Mroczę, nasz powiat, kraj, na tak wielkiej imprezie, jaką są IO. Nie mam odwagi nawet marzyć o igrzyskach, a co więcej o medalu. Kto wie, co los przyniesie? Na pewno będę się starać, żeby z każdej szansy móc wycisnąć jak najwięcej, aby niczego nie zmarnować ani nie żałować. Staram się zawsze dawać z siebie wszystko, bo nienawidzę wyrzutów sumienia, że mogłam zrobić coś lepiej. Jak mawiają – „Rób to, co kochasz, kochaj to, co robisz".

rozmawiał: Kamil Białka

Powrót Drukuj

LOKALNY HIT

Korzystanie ze środowiska

500PLN

Prowadzenie akt osobowych

od 30PLN

Zaproszenia

4,00 zł PLN

Szkolenie z Ochrony Przeciwpożarowej

79PLN

Aparat dla dzieci

99,00 złPLN

Usługi prowadzenia ksiąg rachunkowych

od 50PLN

Zezwolenie na zbieranie odpadów

od 2000PLN

Fotoobraz na płótnie 50x70

121,00 zł PLN